Sigismund III Vasa, 1/4 Thaler Bromberg 1622 - PRVS M - NGC AU58 Variety with the ending of the obverse legend PRVS M, with reverse legend NEC and  with three segments at the base of the crown on the reverse with dots. Attractive coin in about uncirculated condition. Graded AU58 by NGC.
Odmiana z końcówką legendy awersu PRVS M, z legendą rewersu NEC i z trzema segmentami z kropkami w podstawie korony na rewersie. Menniczej świeżości moneta z oceną AU58 od NGC.

Tłem historii monetarnej Rzeczypospolitej w czasach panowania Zygmunta Wazy był postępujący kryzys pieniężny wywołany sytuacją w Niemczech i napływem do Polski spodlonej monety niemieckiej. Początkowo stopę menniczą określała ordynacja Stefana Batorego z 1580 roku. W sytuacji pogłębiającego się kryzysu, w 1601 roku podjęto decyzję o podniesieniu stopy menniczej, czyli dewaluacji nominałów znajdujących się w obiegu. W kolejnych latach pojawiły się następne akty prawne obniżające zawartość srebra w poszczególnych nominałach. Spośród nich najważniejsza była ordynacja z roku 1623. Wprowadzała ona stabilny system monetarny, oparty na systemie pieniężnym cesarstwa. W czasie panowania Zygmunta III w Rzeczypospolitej pojawiły się nowe nominały – trzykrucierzówki, półtoraki i orty. Z kolei w roku 1621 w mennicy bydgoskiej wybito najwyższy nominał w historii polskiego pieniądza – studukatówkę. Było to ukoronowanie intensywnej emisji monet złotych za czasów Zygmunta III. W tym okresie pracowały mennice koronne (Olkusz, Wschowa, Poznań, Malbork, Bydgoszcz, Lublin, Kraków, Warszawa), litewska (Wilno), miejskie (Gdańsk, Elbląg, Toruń, Ryga, Poznań, Wschowa) oraz prywatna mennica w Łobżenicy. Monety szwedzkie Zygmunta Wazy emitowały mennice w Sztokholmie, Rewalu i Malborku. W roku 1627 podjęto decyzję o wstrzymaniu emisji monety drobnej. Decyzja ta utrzymała się w mocy do roku 1650.  Władcą, który zapoczątkował emisję ortów w Polsce był Zygmunt Waza. Pierwsze egzemplarze nowego nominału pojawiły się w Gdańsku. W roku 1608 mennica wypuściła orty próbne („emisja wstępna”, „monety okazowe”), znane dziś w kilku zaledwie egzemplarzach. Wykazują one cechy bicia, nie zaś tłoczenia jak orty z następnych lat. Produkcja ortów jako monet obiegowych rozpoczęła się w roku 1609. Nazwa ort (”orth”) pochodzi z języka staroniemieckiego i oznacza ćwierć. Odnosiła się ona do ówczesnej wartości monety – ¼ talara. W roku 1618 do mennicy gdańskiej, jako producent ortów dołączyła mennica koronna w Bydgoszczy. Orty były monetami okazałymi, początkowo tłoczonymi ze srebra dobrej, XIV-łutowej próby. Ważyły średnio 6,958 g i zawierały 6,089 g czystego srebra. W związku z kryzysem pieniężnym charakteryzującym znaczną część panowania Zygmunta Wazy, ordynacje mennicze trzykrotnie zmieniały standard ortów. W roku 1615 postanowiono iż mają być tłoczone ze srebra próby XIII ½, ich wagę ustalono na 6,726 g, zaś zawartość czystego kruszcu na 5,676 g. W roku następnym miała miejsce kolejna zmiana. Standard ortów znów obniżono (próba XIII, waga 6,427 g, czyste srebro 5,222 g). W roku 1621 wprowadzono ostatnią zmianę (próba XI, waga 7,207 g, czyste srebro 4,955 g).  Reference: Shatalin B22-III-32
Grade: NGC AU58 Poland